“Onca kanal var, onca yapım. Ama hepsinin basmakalıp bir merakı var. Naif başlayan ve ilk fırsatta yozlaşmış diziler gözlemliyorum.”

Epictetos kalbin konumu için ne güzel demiş: "Kalbimiz neredeyse, hayatımızın engeli de oradadır."

Geçtiğimiz yıl, yılın en kısa ayının en uzun gününü yaşamamıza ramak kala hayat bildiği gibi akıyordu. Henüz deprem canımızı yakmamıştı.

6 Şubat günü gerçekleşen deprem sarsıntıları ruhsal ve zihinsel anlamda halen sürüyor.

Arızalı ruhlar ve meyiller, ne acıdır ki sık sık rastladığımız ve çoğu zaman da anlamakta kabullenmekte zorlandığımız bir mevhum.

Lezzet peşinde koşan gurmeler gibiyiz bazen, "İnsan" konusunda…

Hayatınızdan ruhunuza dokunabilmeyi bilmeden denemeden dümdüz geçmeyi tercih edenler asla dostunuz olmamıştır. Dostluk üzerine...

Gerçekten de felekten saadet çalınamıyor mu? Başlığı attım, sonra kim mutlu kim mutsuz neden mutluyuz ya da neden mutsuzuz diye daldım.

Mobbing en iyi ifade eden anlamıyla yıldırma veya iş yerinde psikolojik terördür.

Seçenekler ne olursa olsun, seçenekler arasından yapacağımız tercihi ne belirlerse belirlesin, hepsi öznel biliyorsunuz.

Konfor alanından ne kadar çıkabiliyoruz? Hayatımız akıp giderken ne kadar farkındayız?

Hediye almak için milyon gün icat edildi, pek çoğu da kapitalizme, metaların parayla el değiştirmesine dayandırılıyor.

Her iki duygu da elimizde… Yani irademiz içinde. Bana göre mutsuz olmak daha kolay, mutlu olmak için biraz daha gayret sarf etmek lâzım.

Papatyayı bile kendiliğinden yetiştiği ve doğal güzelliği yüzünden yeren bir tür haline geldik.

Değişemiyoruz. Yaşadığımız çağın gerekliliklerine uyum sağlamakta zorlanıyor hatta tutucu bir tavır sergiliyoruz.