Babam, işçi çocuğu, bir subaydı. Annem zamanında teknik okuldan şans eseri - ve tabi ki deneyim ve becerileri sayesinde - teknisyen astsubay bir babanın kızı, aşık olup evlenmişlerdi. Annem seneler sonra üniversiteyi kazandı. O derece aşk yani.
Yazı: Bahar Bozkurt Şar
Türkiye'nin ucunu bucağını dolaşırken yetiştik işte, kardeşimle beraber. Güzel şeyler öğrendik, iyi insanlar tanıdık, tayinler yüzünden arkadaşlarımızı geride bırakıp vardığımız gönderildiğimiz yerlerde yeni arkadaşlar edindik. O okuldan bir başkasına, bir kültürden bir diğerine.
Babam ve annem ve diğer büyüklerimiz bize bir tek şeyi öğretmeyi "ihmal ettiler": Irk, dil, din, köken ayrımını.
İyi ki ihmal ettiler. Hem zaten onların da mayalarında yoktu, insanın insana ötekileştirilmesi, ötelenmesi.
Babam 68 KHO devresiydi. Asi yönleri vardı, astlarını korurdu, askerlerini önemserdi.
Kömür: rivayet bu ya, Kuleli ve KHO lakabıydı.
Atatürkçü Türkiye Cumhuriyeti'nin kendi halinde bir ordu mensubuydu. Tevazuu bazen şaşkınlıkla karşılanırdı, omuz silkerdi. Neden önemseseydi ki? Yavuz Top'tan bizzat öğrendiği saz çalmasının yanı sıra Ut, Kanun, Tambur; Cümbüş… Sigaradan kısılmış sesiyle bu enstrümanlarla bize müzik ziyafeti verirdi. Köyünü özlerdi.
Bunları neden anlatıyorum? Devir öyle bir devirmiş ki, Türkiye Cumhuriyeti'nin Ordusu Türk Silahlı Kuvvetlerinin muvazzaf bir mensubu olarak bizi hep gözetti, görevini ifa ederken bir yandan da bize İNSAN sevgisini ve SINIFSIZLIĞI hissettirdi, sevdirdi, benimsetti.
Bugün 10 Kasım. Ülkemizin kurtarıcısı, Türkiye Cumhuriyeti’nin tek ve ebedi Önderi Mustafa Kemal Atatürk'ün sene- i devriyesi.
Atatürk ile kıyas için değil, babamın O'nu ne derece benimsediğini, anladığını, sevdiğini ve izinden gittiğini ifade etmeye girizgâh aslında.
Kültür, sanat, insan sevgisi, Türkiye Cumhuriyeti Devleti'ne sadakat…
Onu anladığı, hissettiği, benimsediği ve özümsediği için doğduğu ailede, yetiştiği askeri okullarda aldığı birer rütbeydi, babam pek diğer rütbeleri önemsemezdi. Kendisine rütbesinden çok Atatürkçülüğü, Halkçılığı, İnsan sevgisi ve diğer erdemlerinden ötürü iyi insan denmesi, sözünün dinlenmesi ona yeterdi.
Ulu Önderimizi anarken, O'nun meziyetleriyle ilkelerini pekiştiren ve gözeten babamı da anmak istedim. Umarım sakıncası yoktur.
Hayatımı ve yetişmemi borçlu olduğum adam - yani babam - haklarımı ve özgürlüğümü, hür irademi borçlu olduğum Gazi Mustafa Kemal Atatürk'ün izinden gitti. Bizi ne zorladı ne boyun eğdirdi. Biz Onunla sevdik, kurucumuzu ve bu sevgi devam ediyor, ömrümün sonuna kadar da edecek.
Başta Gazi Mustafa Kemal Atatürk olmak üzere tüm var oluş ve parlak istikbal nedenlerimizin - çünkü inanılmaz mücadeleleriyle bize bunu miras bıraktılar- ‘Ya İstiklâl ya Ölüm’ sözünün peşinden gözünü kırpmadan giden nice vatanseverin olmak üzere, tüm geçmişlerimizin ruhu şâd olsun.
Türk, Kürt, Ermeni, Süryani... şu veya bu dinden şu veyahut da bu kökenden olmasını önemsemediğimiz insanlar, birlikte dostça ve huzurlu yaşamayı umduğumuz insanlar eğer bugün bize yekten aşina ve bizim ötekileştirmeden sevdiklerimizse, kendimce bunu iki kişiye bağlıyorum: Selanikli Mustafa'ya ve İnebolulu Servet' e..
Kıyas yok, dediğim gibi. Bütünlük ve sadakat, vefa var.
Kendimi anlatabildimse ne mutlu bana. Benim satırlarca yazdığımı görünce gözü korkmayan ve şu noktaya kadar okuyan her dostuma teşekkür ederim.
İyi ki vardı, iyi ki varsınız. Kenetlenerek ve modern BAĞIMSIZ Türkiye idealini korumak için onun açtığı yoldan ülkülerinden, ilkelerinden hayatı adımlamaya devam eden tüm dostlarıma yazıyı okumaktaki sabırları ve bu aydınlık adımları için şükranlarımla.
Devrem Servet'in Kızı Bahar, Atatürk'ü anan yazısında, ona duyduğumuz saygı vefayı bir şekilde, rahmetli Babası üzerinden de içtenlikle anlatmaya çalışmış. Sevgili devremi rahmetle anarken,Bahar'a da başarılar diliyorum.